Terapia pedagogiczna to szereg działań skierowanych do dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (dysleksja, dysortografia, dysgrafia, dyskalkulia). Działania te przybierają formę zajęć korekcyjno-kompensacyjnych. Mają na celu usprawnianie zaburzonych funkcji rozwojowych (korekcja) oraz wspomaganie funkcji dobrze rozwiniętych, by mogły stanowić wspierać i/lub zastąpić źle działające sfery (kompensacja).
Z zajęć korekcyjno-kompensacyjnych powinni korzystać przede wszystkim ci uczniowie (od IV klasy szkoły podstawowej wzwyż), którzy mają zdiagnozowane specyficzne trudności w nauce czytania, pisania lub matematyki. Kolejną grupą są dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, u których zaobserwowano pewne opóźnienia lub znaczące odchylenia względem norm rozwojowych przyjętych dla określonego wieku. Mogą one dotyczyć m.in. percepcji wzrokowej, percepcji słuchowej, koordynacji wzrokowo-ruchowej, koordynacji wzrokowo-słuchowo-ruchowej, lateralizacji, funkcji językowych. Wspomniane nieprawidłowości mogą świadczyć o zagrożeniu występowania ryzyka dysleksji. Wszystkie zaobserwowane u dziecka objawy, które niepokoją rodzica, warto skonsultować ze specjalistą (np. psychologiem, logopedą, terapeutą pedagogicznym). Wcześnie zdiagnozowany problem jak i rozpoczęta terapia w istotny sposób wpłyną na dalszy rozwój dziecka i jego przygotowanie do podjęcia nauki czytania i pisania.
Pierwsze objawy specyficznych trudności w uczeniu się są zauważalne już w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Przykładami mogą być:
Na podstawie zaobserwowanych czynników można rozpoznać u dziecka tak zwane ryzyko dysleksji. Co ważne! Stwierdzone ryzyko dysleksji nie jest równoznaczne z występowaniem dysleksji w późniejszym wieku. Wcześnie podjęta i odpowiednio prowadzona terapia pedagogiczna, a także systematyczna praca w domu mogą przynieść znaczną poprawę w funkcjonowaniu poszczególnych sfer rozwoju dziecka.
Dysleksja rozwojowa to pojęcie określające specyficzne trudności w nauce czytania i pisania u dziecka o prawidłowym rozwoju intelektualnym, które pomimo włożonego wysiłku oraz odpowiednio dobranych metod dydaktycznych znacząco różni się pod względem umiejętności czytania od poziomu osiąganego w określonym wieku i na danym etapie edukacyjnym. Dysleksję rozwojową, ze względu na obszar którego dotyczy, można podzielić na:
Uczniowie, którzy ukończyli III klasę szkoły podstawowej, mogą mieć stwierdzoną dysleksję rozwojową, jeśli występują u nich następujące objawy:
Odrębnym zagadnieniem, które może występować samodzielnie lub w towarzystwie dysleksji rozwojowej jest dyskalkulia, czyli specyficzne zaburzenia zdolności arytmetycznych (zamiennie używa się określeń: specyficzne trudności w uczeniu się matematyki, dyskalkulia rozwojowa). Dyskalkulię rozpoznaje się u dzieci w normie intelektualnej, których poziom umiejętności matematycznych jest znacząco niższy od oczekiwanego w stosunku do wieku czy danego etapu edukacyjnego. Objawy specyficznym trudności arytmetycznych mogą się różnić w zależności od przypadku, występować w różnym nasileniu. Niemniej jednak jeśli zaobserwujemy któreś z niżej wymienionych zjawisk, powinniśmy zgłosić się do specjalisty:
Podobnie jak w przypadku dysleksji, tak i tutaj można zauważyć wczesne symptomy (już u 6-7-latków) świadczące o nieprawidłowym rozwoju umiejętności matematycznych. Należą do nich m.in.:
Problemy w zrozumieniu, że długość sznurka nie zmienia się, mimo że go zwiniemy, bądź ilość plasteliny w kulce nie zmieni się, pomimo zmian w jej wyglądzie np. rozwałkowanie;
Niezależnie od rodzaju i nasilenia niepokojących objawów, nieodzowne jest skierowanie się na konsultację i ewentualną diagnostykę do poradni psychologiczno-pedagogicznej, oraz rozpoczęcie określonej terapii. Ważne jest kompleksowe podejście do tematu i w zależności od potrzeb skorzystanie z pomocy specjalistów z różnych dziedzin (np. psycholog, terapeuta pedagogiczny, logopeda, terapeuta SI, czy pomoc lekarska). Im wcześniej problem zostanie prawidłowo rozpoznany, tym lepsze będą rezultaty podjętej pracy terapeutycznej.
created with
